ត្បាញសូត្រសុទ្ធដើរតួជាផ្នែកមួយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ និងក៏ជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌រស់នៅក្នុងកម្រិតជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ វាជាឯកសារដែលដកស្រង់ចេញពីខេត្តតាកែវ ដែលបានផលិតសូត្រចាប់តាំងពីសម័យហ្វូណន។ សព្វថ្ងៃនេះតម្បាញសូត្រ និងផលិតផលសូត្រ មានសារៈសំខាន់សំរាប់ខេត្តប្រាំហើយសូត្រដែលមានការច្នៃម៉ូតដ៏ល្បី និងគុណភាពខ្ពស់ គឺមកពីខេត្តតាកែវ បាត់ដំបង បន្ទាយមានជ័យ សៀមរាប និងកំពត។ ពីមុនអ្នកត្បាញសូត្រ ត្រូវបានទទួលកម្រៃ និងពាក់បានសម្រាប់តែពួកពូជពង្សស្តេច និងអ្នកវណ្ណៈខ្ពស់ តែសព្វថ្ងៃនេះ តម្បាញសូត្រជាកេរមត៌កដែលបានប្រើប្រាស់ក្នុងពិធីរៀបមង្គលការ ពិធីបុណ្យសព។ល។
សំពត់ហូល៖ វាយភណ្ឌជាតិបែបផែនខ្មែរ គឺវែហ្វធ៍អ៊ីកាត់ វាមានពីរប្រភេទ គឺមួយគ្រឿងស្លៀកពាក់ ហៅថា សំពត់ហូល និងជារបៀបអ៊ីកាត់ និងត្បាញជាក្រឡា។ សំពត់មានន័យថា សំពត់រុំ និងហូល មានន័យថាអ៊ីកាត់។ វាបានកកើតមកពីសំពត់រុំរបស់ប្រជាជនឥណ្ឌា ហើយក៏បានកែច្នៃបច្ចេកទេស និងរូបរាងជាច្រើនសតវត្សរ៍ ហើយក៏ក្លាយជាសិល្បៈខ្មែរមួយ។ អ៊ីកាត់ត្រូវបានជាបកភាសាខ្មែរថា អង្កៀតសំរាប់ទាញ និងចងខ្សែអំបោះជាមួយនឹងសរសៃសូត្រ ដើម្បីបង្កើតជាខ្សែសូត្រ មុននឹងត្បាញការរៀបចំម៉ូត គឺមិនដែលគូសវាសលើក្រដាស ប៉ុន្តែត្រូវចងដោយផ្ទាល់ក្នុងសូត្រ ដោយការចងចាំ។ សំពត់ហូលបុរាណមានច្រើនជាង២០០ម៉ូត ដោយគ្រាន់តែចងពណ៌ចូលគ្នារវាង៣ទៅ៥ពណ៌សំខាន់ដូចជា៖ ពណ៌លឿង ក្រហម ខ្មៅ ទឹកប៊ិច និងពណ៌បៃតង។
សម័យដើមរុក្ខជាតិជាច្រើនត្រូវបានគេយកមកលាបពណ៌លើសូត្រ បុរាណខ្មែរជាមួយនឹងល័ក្តក្រហម ដែលបានមកពីសត្វល្អិត និងពណ៌លឿង និងពណ៌បៃតង បានមកពីដើមស្រែងឆ្កែ និងពណ៌សទឹកប៊ិចមកពីដើមឆ្លុះ និងពណ៌ខ្មៅបានមកពីដើមស្លឹកកផ្លូរ។ វាយភណ្ឌជាតិខ្មែររួមមាន សំពត់ហូលប្រាំពណ៌ សំពត់ហូលពណ៌ សំពត់ហូលក្បិន សំពត់ហូលក្តង់។ ម៉ូត គឺយកតាមគំរូដើម និងលាយជាមួយ រូបក្បាច់សត្វ និងរុក្ខជាតិ ដូចជា ផ្កា សត្វល្អិត និងកង្កែបជាដើម។
សំពត់ផាមួង៖ ទម្រង់មួយបែបផ្សេងទៀតនៃវាយភ័ណ្ឌប្រពៃណីរបស់ខ្មែរ គឺសំពត់ផាមួង។ ផាមួងដែលគេប្រើសព្វថ្ងៃមាន៥២ពណ៌។ ផាមួងចរបាប់ ជាប្រភេទក្រណាត់សំពត់មួយបែបដ៏ប្រណីតជាងគេបំផុត នាពេលបច្ចុប្បន្នដោយគេប្រើម្ជុល ដែលប្រើខ្សែចាប់ពី២២ឡើងទៅ។ ប្រភេទសំពត់ដទៃផ្សេងទៀតដូចជា របាក់ ចរកង អន្លូញ កានែល និងបានទុក ជាដើម។
កែសម្រួលដោយៈMr365